VAZGEÇTİM BUGÜN…

Bugün anladım sonu yok bunun… Boşluklardan boşluk beğendim kendime… Hem kendime, hem en iyi dostum İpeğe…
Sağanak yağmurun altında sırılsıklam olurken ağlamak kadar güzel bir duygu bu… Boşluk… Ses yok, eşya yok, canlı yok, yerçekimi bile etkisini yitirmiş… Ne güzel değil mi? Siz hiç böyle hissettiniz mi? Sadece ben, ya da sadece siz varsınız…
Zihnimiz reddedecek etrafta olup biteni, dönen dolapları, dönme dolaplarını çocukluğumuzun… Hızla dönerken unutacağız her şeyi, herkesi… Dünya üzerinde küçücük bir nokta olmanın, olabilmenin keyfini süreceğiz… Yalnızlığın anlamını ve değerini bir kez daha anlayacağız… Kendimiz olmanın dayanılmaz ağırlığı ile bir böcekçesine ezileceğiz… Bir zamanlar anlamlı olan sözler, insanlar yavaş yavaş yitirecek anlamsızlığını ve bir tokat gibi patlayacak yüzümüze gerçekler… Gerçek dostlar, gerçek kahkahalar ve gerçek gözyaşları ile yüzleşeceğiz… Dünya tersine döndüğünde ancak olacak olaylar bunlar, korkmayın hemen olmayacak, telaşa gerek yok… Kâhin de değilim, sonuçta bunlar olacak ama bunu gerçekten isteyenler yaşayabilecek… Diğerleri sonsuz karanlıklarında kalmaya devam edecekler, kendileri dışında herkesin yanlışlarını, hatalarını yakalayıp yüzlerine vurmaktan sonsuz zevk alarak…
Bunlar bizi ilgilendirmiyor tabii… Bunları hayatımdan zaten çıkardım ben, darısı sizlerin başına. Pek anlatabildiğimi sanmıyorum aslında. Sanrılardan biri bu zaten; zaman zaman gördüğüm, yaşadığım…
Derin uykudayken ben; ayakucumdaki pencerenin açılarak serin sabah rüzgârının esişini hissetmek kadar gerçek bu yaşananlar… Ne kadar gerçek, o kadar gerçek işte…
Yaşamayı reddetmek değil benimkisi, tam aksine sahiplenmek… İyisiyle, kötüsüyle, doğrusu ve yanlışlarıyla, güzel ve çirkiniyle…Her şey olur ve biter, bir an öncesi geçmişe aittir artık. Üzerinde kafa patlatmaya değmez. Öğrenirsin yavaş yavaş kime ne zaman ve ne kadar değer verilmesi gerektiğini… Acırsın içinden geçenleri söyleyemediklerine, geçmişte ne çok insana gereksiz yere fazla değer verdiğine...
Keşkelerin olmadığı bir yer hayal ediyorum.Ama son bir keşkem var elbet… Keşke herkes çarçabuk kendine dönebilse… Bu maskeli balo ve onun sahte yüzleri bitiverse… Matruşkalar devriliverse ansızın ve bizler her yere düşen tahta silüette değişen , küçülen yeni ve gerçek yüzleri görebilsek… Sahte kimlikler, oluşmamış kişilikler, yapıştırılmış imajlar, kısacası başkaları çıksa aramızdan… Kendimizle barışsak… Hep bir ağızdan şu şarkıyı söylesek:” Başkası olma kendin ol, böyle çok daha güzelsin…
Ya gel bana sahici sahici, ya da anca gidersin… “
Ömer Hayyam’sız olmaz tabii… Üstat zaten kısaca özetlemiş her şeyi…
Elimde olsa Dünya’yı küçümserdim,
İyisine de kötüsüne de YUH! Çekerdim,
Daha doğrusu bu aşağılık yere;
Ne gelirdim,
Ne yaşardım,
Ne ölürdüm!
Neşeli günler efendim…